دلم هوایتان را دارد

آقای من! 

شنیده بودم از غم غربتتان...از جفای مردم که تا حاجتی دارند یاد شما میکنند... 

دلم سخت گرفته بود که من هم از همان دسته ام... 

که من هم هنوز درک نکردم مولای زمانم را...  

یادتان هست...

عهد کردم با خودم و شما... 

عهد کردم که جز فرجتان چیزی نخواهم... 

عهد کردم که خالص ظهورتان را بخواهم و دیگر هیچ... 

با تمام وجود اطمینان داشتم که برایم دعا خواهید کرد... 

مگر میشود شمایی که بی هیچ توقع تا اینجای زندگی ام همراهیم کرده اید... 

ببینید دعاهای دست و پا شکسته ی مرا و ویژه تر دعایم نکنید... 

نه این رسم پدر و فرزندی نیست... 

خودتان گفتید: 

فرزند هرچه کند را به پای پدرش مینویسند... 

خودتان گفتید تا به صبح اشک میریزید برای گناهان ما... 

خودتان گفتید صبح به صبح پای پرونده ی اعمالمان را امضا میکنید...  

پس حضور دارید در لحظه لحظه هایم

پدر من... 

فرزند لایق بودن سخت است اما میخواهم که دل آشفته باشم... 

دل آشفته ی شما... 

دعایم کنید نفروشم بازار دلم را به این دنیای دنی... 

غروب جمعه است و باز نیامدی... 

منتظر نشستی و ما نیامدیم... 

غروب جمعه است 

دلم هوایتان را دارد...