حسرت

سحر... 

دم اذان... 

میشه گفت این سحر یکی از سحرای خاصه برام... 

سر سجاده نیستم ...قرآن نمیخونم...اما... 

تو فکر مهدی فاطمه ام... 

یه چرخی زدم تو وبلاگا و سایتای مختلف و مواجه شدم با یه عالم منتظر و کلی برنامه و عهد که تو فضای مجاری راه انداخته بودن... 

اولش کلی ذوق کردم که...خدایا چقدر خوب چقدر زیادن کسایی که دغدغه دارن کسایی که دارن کار میکنن... 

اما بعد یهو به این فکر افتادم که :پس چرا هنوز از بین این همه آدم ۳۱۳ تا...؟! 

غم میگیره... آدم غصش میگیره وقتی عمیق میشه و میبینه خودش یکی  از سدای راهه که اگه نبود به قول یه بنده خدا آقا میومد دیدنش... 

اباصالح به حق سجده و قنوت دم سحرت  

به حق اشکایی که نزدیک اذان میریزی واسه گناهای استغفار نکرده ی ما... 

کمکمون کن یارت باشیم نه بارت... 

پ.ن:نه خودنماییه نه تظاهر نه به نظرم ریا حتا... 

این که دارم میگم الان به چی فکر میکنم یا دغدغم چیه هیچ ادعایی پشتش نخوابیده... 

خداروشکر خوب میدونم فعلا بارم نه یار 

خدایا شیطونو ازمون دور کن 

خودت فقط کاره خودته