هفته ی دوم

من اومدم دوباره...

چقدر خوبه که خدا گاهی وقتا حکمت کاراشو زود بهمون نشون میده... 

حکمت برآورده نشدن آرزومو به اون شکلی که من میخواستم....که اگه برآورده میشد هیچ وقت این احساسای خوب رو تجربه نمیکردم... 

هیچ وقت نمیتونستم هر روز هر روز سر کلاس اونقدر بحث کنم و حرف بزنم که تمام مجهولات ذهنم برطرف شه و نفهمم چی جوری دو ساعت میگذره 

با اینکه هر روز ۸تا ۴ سرکلاسم اما بازم فردا صبحش با یه انرژی خاص از خواب پا میشم... 

اونم چی؟مایی که تا لنگ ظهر میخوابیدیم اونجا ۵ صبح پامیشیم و میریم سراغ تدارک صبحونه... 

شبا تا ۱ بیداریم و کارای خوابگاهو انجام میدم!  

یعنی در این حد کدبانو شدیم ما! 

تو دانشگاهم که صبح به صبح از زیر اسم امام صادق رد میشم و انرژیمو از خودش میگیرم و از شهدای جلوی ساختمون! 

از شیش تا شهید گمنامی که دلمو سپردم به خودشون تا محکمش کنن به جایی که هستم...به تصمیمم... 

شهدایی که تاحالا حرف هیچ کسو رد نکردن 

از وقتی صبحامو سپردم به اونا اونقدر آرامش و انرژی دارم که خودمم باورم نمیشه 

اونجا راه برام بازه برای من که سرم درد میکنه واسه کارای فرهنگی 

آشناشدن با امور فرهنگی مشاوره یه فرصت دوبارس واسه ؛بودن؛ 

مسئول فرهنگی میگفت شما رشتتون حسابی به کار میاد تو اردوهای جهادی 

تو اردوهای بچه ها به مناطق محروم و نشستن پای درد دل بچه هاش! 

میگفت اینجا درس خوندن باید هدفدار باشه...چون هستن بچه هایی که منتظر شمان تا علمتونو براشون به کار بگیرین... 

همینه که بچه های خوابگاه صب با وضو میرن سر کلاس 

همینه که موقع نماز ....نمازخونه به اون بزرگی دیگه جا نداره واسه اونا که غذای جسمشونو ترجیح دادن به غذای روح  

همینه که در به در دنبال بهونه واسه جشن و تولد و خوشحال کردن همن 

همینه که شب وقتی از سر بی خوابی میری تو حیاط قدم برنی هر کی تو حیاط باشه قرآن دستشه و هرکی تو نمازخونه سر به سجده...  

همینه که بچه های حافظ... کلاس حفظ میذارن به بهای معرفت واسه بقیه 

از شوق وعده ی رییس دانشگاه که : 

هرکی تو این چارسال حافظ شد خودم میفرستمش مکه!

اینجوریه که میگم من مال اونجا نیستم 

که میترسم قدر ندونم 

که میترسم ... 

روز چارشنبه برنامه واسه ولادت امام رضا واقعا بی نظیر بود 

آش امام رضا خوردن و نمک گیرش شدن هیچ... 

هدیه ی امام به بچه ها... 

پرچم رو گنبدش بود که دور سر بچه ها گردوندن... 

که بچه ها اشکای پاکشونو حواله ی پرچمش کردن...که به عینه دیدن حضور با قلب رو توی ضریح...ما رفتیم مشهد...رفتیم اما با دل! 

خدایا لیاقت جایی رو که هستم بهم بده 

قدرت و توان استفاده کردن از لحظه لحظه هام 

خدایا شکرت