تا نمیدونم کی!

خب !

نظر به توافق و تاکید والده برای خارج شدن از جو اینگونه ی اینجانب(!) 

(چیزی نیس خل شدم زده به سرم!) 

ما داریم میریم سفر.... 

هه!هرکی ندونه فک میکنه قندهاره مثلا...ولی خب یه همچی چیزی لازمه واسه حال و هوام... 

گفته بودم عادت به تنهایی ندارم... به قول شاعر:

(هنوز عادت به تنهایی ندارم...باید هرجوری هس طاقت بیارم اسیرم بین ....) خلاصه تا تهش...

این عیدم که موندم خونه دیگه کلا هنگولیدم ...

حالا تا کی نیستم خدا میداند! 

ما که سعی میکنیم نباشیم اما آزمونها ....  

 پ.ن:امروز رفتم انقلاب جاتون خالی توفیق اجباری شد و تهران گردی نیز کردم 

(خب خودتی بلد نیستی چون خیلی کنجکاوم خواستم مسیر جدید برم راه طولانی شه از دود و دم لذت ببرم وگه نه هیچم گم نشده بودم فقط یه کم جو ناآشنا بود... 

 مثلا جای میدون انقلاب برج میلاد جلوم سبز شد...!)  

پ.ن:آخ که گاهی چقدر روح آدم محتاج لحظه هایی ست که درآن هیچ کس نباشد...