وای بر من...

یه تیکه گل برداشتی و با دستای گرم و مهربونت بهش شکل دادی یه تیکه اختیار ،یه ذره عاطفه و یه خورده هم تفکر گذاشتی تو جیبش و گفتی برو اگه گم شدی نشونی منو تو جیبت پیدا می کنی بعد هم راهیش کردی

آدم ، رفت و رفت. زمین شلوغ بود مثل آسمون نبود که آبی و یکرنگ باشه هر کوچه و هر خیابون یه رنگ بود ، اصلا پر از آدم های رنگاوارنگ بود.

اون هم گم شد ، هی صدات می کرد ، مثل یه غریب که تو غربت گم شده . صداشو می شنیدی ،جواب میدادی ولی از بس دور بود صداتو نمی شنیدو فکر می کرد نمی بینیش.

هی می گفتی:عزیزم نشونیت کو؟ کجا گذاشتیش؟

ولی حیف خیلی دور شده بود صداتو نمی شنید اما تو توی قلبش بودی

اون حتی صدای قلبش رو هم نمی شنید!